ilk 3 yıl çocukluğumdan beri hep hasta olduğumdan ömrüm boyunca çocuğum olmayacak zannediyordum doktorlar bana kist var miyom var demişlerdi bizde korunmadık..Bir gün regl dönemim geçti ve allah allah olmaz ama deyip test aldım veee hamile olduğumu öğrendim dünyalar benim oldu sanki ilk 3 ay her şey çok güzeldi bebeğin gelişimi kalp atışları her şey normaldi 6. aya geldiğimizde doktorum düşük tehlikesi olduğunu son 3 ayımı yatarak geçirmem gerektiğini söyledi..hamilelik stresi ya bişi olursa korkuları psikolojim çok bozulmuştu doktor bana bu psikolojiyle normal doğum yerine sezaryen önerdi ve doğum zamanı geldi çattı doğuma giderken ya çocuğuma bişi olursa ya bana işi olursa diye çok korkuyordum yarı anestezi yapıldığından bebeğimin doğduğu anı bebeğimi gösterdiklerini ağlama sesini oğlumm diye sevdiğimi çok net hatırlıyorum sonrasında kendi aralarında çok kan kaybediyor kanamayı durdurmalıyız gibi bişiler konuştuklarını duydum elimin ayağım titremeye başladı sonrasını hatırlamıyorum o sırada bana genel narkoz verip tamamen uyutmuşlar çünkü plasenta rahmime yapışıkmış düşük riskinin hiç olmadığını o sırada anlıyorlar bir anda kanamam artıyor ve beni kurtarmak için hummalı bir çalışma o zaman başlıyor ve plasentayı rahmime zarar vermeden çıkarmayı başarıyorlar kendime gelip gözümü açtığımda hemşireler uyandırma odasındasın gözünü aç kendine gel gibi bişiler söylüyolardı.Beni odaya aldıklarında biraz biraz ayıldığımda çok üşüdüğümü titrediğimi hatırlıyorum iyimisin kendini nasıl hissediyorsun dediklerinde iyiyim dedim tabii narkozun etkisiyle hiç bişi hissetmiyosun o an 🙂 bebeğimi getirdiler emzirmek için biraz zor oldu ama emdi. benden yana her şey normal ama hemşirelerin ablamın eşimin gözünde bir panik bir korku bir tedirginlik var seziyorum ama tabi söylemiyorlar aradan biraz zaman geçti ve seni ayağa kaldırıp biraz yürütelim dediler ayağa kalktığımı hatırlıyorum ama sonrası yine yok aşırı kan kaybettiğimden tansiyonum düşmüş ve bayılmışım hemen serum ardından 3 tüp 2 kırmızı 1 beyaz kan vermişler ardından serumlar ağrı kesiciler derken inanılmaz bir şekilde şiştim zaten hamileliğin son 3 ayı yatarak geçirdim 60 la hamile kaldım 85 le doğuma girdim sürekli kan ve serumlarla iyice şiştim bildiğiniz topaç olmuştum 🙂 hiç kalkmadan 2 gün yattım sürekli ayağa kalkmamı istiyorlar ama her seferinde aynı şey oluyordu.
3 gün ağrı kesiciler serumlar derken yavaş yavaş ayağa kalkmayı başardım ama çok ağrı acı çektim. bebeğim 2.730 gr dünyaya geldi doktorlar enfeksiyon değerinin çok yüksek olduğunu plasentaya yapışık olduğundan yeterince gelişemediğini bunun içinde küveze almaları gerektiğini söylediler ve benden sonra bebeğimin hayat mücadelesi başladı doktorlar bebeğin yaşaması çok zor ihtimal demişler.o sıra benim haberim yok ama etrafımdakilerin üzgün yüz ifadelerinden huzursuzum bir şeylerin yolunda gitmediğini anlıyorum ama ne ? sadece bebeğim niye yanımda değil bebeğimi görmek istiyorum küvezin olduğu kata beni götürüyolar camdan bakıyorum küvezin içinde minnacık bişi çok hızlı kalp atışları var içim parçalanıyor o an anlıyorum bebeğim hayata tutunmaya çalışıyor bir anne için en zor anlardır herhalde dokunamamak emziremek yaşadığı tüm acıları bi kenara bırakıyosun unutuyosun herşeyi yalvarıyosun allaha nolur bebeğim iyi olsun ona dokunup kokusunu alayım diye neyseki dualarımız kabul oluyor ve bi kaç gün sonra bebeğimi emzirebiliyorum (aradaki süreci bütün anneler çok iyi anlar benim için nasıl geçti) bilirsiniz bebeğin ilk çişi kakası önemlidir bunlar gerçekleştiğinde doktorlar normale dönüyor her şey yoluna giriyor dediler ve 10 günlük hastane sürecini böyle tamamlıyoruz. sonunda bebeğimin enfeksiyon değerleride normale döndü ve hastaneden eve mutlu bir şekilde geldik….şimdimi şimdi canavar sağda solda koşturuyor şükürler olsun….